คาดว่า คงไม่ค่อยได้ไปเล่นบล็อกโน้น...
ก็เลยเอามาลงไว้ที่บล็อกนี้อีกทีนะ ^^
ตอนแรกใช้ชื่อเรื่องว่า..."ทำไมต้องเธอ" ...
ถ้าให้นึกย้อนกลับไป
เราก็เริ่มจะรู้จะการบ้าดารา นักร้อง มาตั้งเเต่ ป.6 เเล้ว
เมื่อโตมาก็มีบ้างตามภาษา ที่จะชอบ คนโน้น คนนี้ เยอะเเยะไปหมด
เเต่ไม่รู้ว่ายังไง ทำไมเมื่อเวลาผ่านไป เรากลับมีคนๆนึงที่เรารู้สึกว่า ถ้าเรามีเค้าเราจะอยู่ได้ โดยไม่ต้องรู้สึกเหงาเลย
คนๆ นั้นเราเเทบไม่สามารถจับต้องเค้าได้เลย เราทำได้เเค่ติดตามเค้าตามข่าวต่างๆ โดยที่แทบทุกข่าวมันไม่ใช่ภาษาที่เราสามารถเข้าใจได้ ทั้งอ่านทั้งฟัง ไม่รู้เรื่องซักอย่าง จนตอนนี้เเทบอยากเรียนภาษาเเล้ว ใจจะขาด...เเต่เรามาสายวิทย์เเล้วนี่ ทำไงได้ ก็ต้องเอาทีละทางให้มันไปได้ซะก่อน...เฮ้อ~
(นอกเรื่องละ 555+ )
ว่าเเล้วก็เข้าเรื่องที่ว่า เราไปรู้จักกับเค้าได้ยังไงกันเนี่ย
ตอนนั้น อยู่ ม.3 เเล้ว เหมือนเป็นเด็กที่เรียบร้อย (เเต่จริงๆ ไม่เลย) บ้าบอมาก เเต่ก็เป็นเเค่กับกลุ่มเพื่อนเล็กๆของตัวเองเท่านั้น
ซึ่งกลุ่มเพื่อนๆเรานี่ เค้าไม่ค่อยบ้าดารา นักร้องกันเลย มีเเต่ชอบการ์ตูน ซึ่งเราไม่ได้ดูกะเค้าซะด้วย
เเต่ที่รู้จักเค้าได้ ก็มาจากซีรี่ ไต้หวัน ที่ฉายในเมืองไทยนี่หล่ะ
ที่เมืองไทย ชอบเอาซีี่รี่ ไต้หวัน มาฉายดึกๆดื่นๆเสมออ่ะ ห้าทุ่ม เที่ยงคืน...ได้ดูบ้าง ไม่ได้ดูบ้าง ตามอารมณ์ป๊ากะม๊าเเหล่ะ
เรื่องนี้ที่ทำให้ชอบเค้าขึ้นมา ก็คือ ปิ๊งรักสลับขั้ว หรือ Hanakimi นี่หล่ะ
เรื่องนี้เป็นซีรี่ ไต้หวันเรื่องเเรกที่ได้ดูเลย ถ้าไม่นับ F4 ที่ตอนนั้นเด็กมากๆอ่ะนะ ตอนนั้นยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลย 555+
จากเดิมที่เคยเเค่ดูละครหลังข่าวกับเเม่จบ ก็ไปนอนละ ตอนหลังนี่ติดเรื่องนี้มาก จนขออยู่ดูต่อจนดึกเสมอเลย
รู้จักปิ๊งรักนี่ได้ เพราะวันนั้นน้องของพ่อมาคุยงานกันอยู่จนดึกดื่น ลูกพี่ลูกน้องเราเองก็เลยชวนเราดู
เล่าให้ฟัง โน่น นี่ นั่น...ทีนี้เลยติดเลย
ต้องไปหา DVD มาไลค์ดู ไม่อยากบอกว่าเป็นเเผ่นผี...Oops!!
นั่นเเหล่ะดูจนชอบมาก ดูภาษาจีนซะด้วย นั่งอ่านไปดูไป ต้องย้อนอยู่หลายรอบ (ก็มันอยากดูคนเเสดงด้วยนิ)
คน เเสดงคนนั้นก็คือ...จิน เสี่ยวหยี่ นักเตะเท้าทองคำไร้พ่ายยย...ตอนนั้นเค้าเป็นใครก็ไม่รู้ เราไม่รู้จักเลย เเถมเรียกเค้าว่า "เจ้าลิงหัวเหลืองงงง" ><!!
วันนึงได้คุยกับเพื่อน...เพื่อนเราก็บังเอิญรู้จักพอดี บอกว่าชื่อ ต้าตง หรือ จีโร่ หรือ หวังตงเฉิง
เเค่นั้ืนเเหละ ก็ไปหากูเกิ้ลจ๋าาาาาาาาา
ที นี้ก็เริ่มติดตาม เริ่มรู้จักต้าตงมากขึ้นทุกวันๆๆ...พอไปได้ไปรร. ก็เริ่มไปโม้กระจาย จนเพื่อนๆเเทบทุกคนรู้จักจีโร่ของไอซ์กันหมดเลย
ช่วงนั้นเรียกได้ว่า เริ่มมีกระเเสเกาหลีอินเทรนด์...แต่เราไม่สนหรอก ก็ต้าตงเป็นคนไต้หวันนิ ^____^
แต่ เพื่อนของเราเองก็มีเพียงคนเดียวที่สนใจในสิ่งที่เราพูด เพื่อนคนนี้น่ารักมากเลย...เค้าทำให้เรารู้สึกว่าเราสามารถ พูดทุกอย่างได้ในสิ่งที่เราคิด เหมือนกับเป็นการได้ระบายไปอีกทาง เหมือนกับเราชอบคนๆนี้มากๆเลย มันก็ไม่ได้อยากที่จะเก็บไว้คนเดียวนี่...เเถมยังล้อเราโน่น นี่ นั่น อยากน้อยเเค่นี้ก็ทำให้มีความสุขในโลกที่มีเเค่เรากับจีโร่เเล้ว
สมัยนั้น บ้านเรายังไม่มีเน็ตเล่นเล้ยย...เราก็เล่นได้เเค่ที่รร.นั่นเเหละ ยิ่งเครื่องปรินท์นี่ไม่ต้องพูดถึง...ไม่มีหรอก!!!
เเต่อ ยู่ๆวันนึง เพื่อนคนนี้เค้าปรินท์รูป จีโร่มาให้ 2 รูป...ลงกระดาษเเข็งด้วย....เป็นรูปเล็กๆ เอาไว้ใส่กระเป๋าต้งค์...ถึงมันจะดูเล็กน้อยมาก เเต่สำหรับเราเเล้ว มันมีค่ามากทางจิตใจ โอ้...วันนั้นดีใจมาก เเละจนถึงวันนี้ รูปพวกนั้นก็ยังคงอยู่ในกระเป๋าตังค์ของเรา ^^ ...ขอบคุณนะ น้ำเย็น สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง รวมถึงบางอย่างที่เราไม่ได้พูดถึงด้วย
อ้อ...หลัง จากที่ปิ๊งรักสลับขั้วจบไป มันมี เเกล้งจุ๊บให้รู้ว่ารักต่อ พอเห็นจีโร่ ปุ๊ป...นั่นเเหละ ดูต่อเลย 555 ...เเต่หลังจากเรื่องนั้นก็ไม่ได้ดูอีกเลยนะเนี่ย จนถึงป่านนี้ แฮ่ๆๆ
ตอนนั้นก็บ้ามากเลย จริงๆๆ เซฟเเทบทุกอย่าง....รูปเเทบทุกรูป เเค่ตอนนั้นก็มีรูปอยู่หลายพันเเล้วอ่ะ เว็บด้วย
เเต่ตอนนั้นก็ไม่ค่อยได้ฟังเพลงเท่าไหร่ ก็เพราะมือถือ ไม่ได้ไฮเทคนิ...ได้เเค่โทรเข้า-ออก หน้าจอสี...ทำอะไรบ่ได้เล้ยยย 555
จนเพื่อนคนเดิมเนี่ยเเหละ อัดเพลง เอ็มวี 2-3 เพลง ใส่ซีดีมาให้ ...น่ารักอีกเเล้วน้ำเย็น ^^
รู้สึก ได้ว่าความบ้าจางหายไปเล็กน้อย(นิ๊ดดดด) ตอนขึ้นมาเรียน ม.4 เเล้วนี่เเหล่ะ...ก็เพื่อนๆกลุ่มใหม่เรา (ก็มาจากห้องเก่าด้วยกันทั้งนั้น) เค้าออกจะตั้ืงใจเรียน เราก็ตั้งใจเรียนไปด้วย (ดีเหมือนกัน เก็บเกรด4 ได้ตั้งเทอมนึง) 555+ ...
เเต่เเค่ปิดเทอมอ่ะนะ...ก็กลับมาเหมือนเดิม...ช่วงนี้ที่บ้านเริ่มจะมีเน็ตใช้เเล้ว เเต่ก็ไม่ค่อยดีหรอก แง่ก!!
พอดีได้ไปสมัครเว็บเเฟนคลับของคนไทย ไปเจอคนนึงเค้าขายอัลบั้มเฟย 1-3 เเบบลดราคาด้วย เพราะเค้าร้อนเงิน เราซื้อมาหมดนั่นเกือบพันเอง
นั่นเป็นครั้งเเรกที่เราซื้อของทางอินเตอร์เน็ตเลยนะเนี่ย...กล้ามากกก ควักกระปุกไปโอนตังค์เองเลย...ไม่รู้ว่ากล้าทำไปได้ยังไง
เเต่คิดไปคิดมาก็คุ้มนะ ^^
เเต่ช่วงหลังจากนั้น ตั้งเเต่มีเฟสบุ๊ค ทำให้เราเเทบไม่ได้อะไรกับเฟยอีกเลย
ไปกดไลค์ไว้หน่ะก็มี ดูบ้าง ไม่ดูบ้าง
สงสัย เพราะตอนนั้น ดันไปสนใจกับโลกที่ได้เจอเพื่อนเก่าๆเยอะเเยะไปหมด เเต่พอวันนึง มันก็เบื่อ เพื่อนๆเค้าก็ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดอยู่เเล้ว
บาง ทีก็รู้สึกเหงา...เเต่ที่เเน่ๆ ลืมคำว่า "เเฟน" ไปได้เลย ...ด้วยคำที่พ่อ เเม่ สอนเอาไว้ด้วย ทำให้เรารู้สึกว่าเรายังเด็กเกินไป อีกอย่างก็เรียนหญิงล้วน เพื่อนผู้ชายไม่มีอยู่เเล้ว คนมาจีบก็ไม่มีอีก(ก็มันไม่ได้เจอใครนี่) มีเเต่เพื่อนตอนเด็กๆซึ่งยังไง มันก็รู้สึกกันทุกคนว่า เรามันเพื่อนกันอยู่เเล้ว
ดังนั้นเราเลยรู้สึกว่าการที่มีจีโร่ มันช่วยให้เรารู้สึกหายเหงาได้เลย
เรา เเค่มีคนที่เรารู้สึกรัก และเราคิดถึงเค้าได้...ถึงทั้งชีวิตนี้เค้าอาจไม่มีวันได้รับรู้มันเลยก็ตาม เค้าก็มีเเฟนคลับ เเละคนที่รักเค้ามากมาย เเบบว่าเยอะจริงๆ เค้าก็คงไม่ได้มาสนใจคนอย่างเราอยู่เเล้ว ประเทศเราเค้ายังไม่เคยมาเลย ยังดีที่เค้ารู้จักนะว่านี่คือประเทศไทย มีคนไทยที่รักเค้าเหมือนกัน (เมื่อไหร่จะมาตีตลาดไทยบ้างน้าาา)
เเต่ไม่ว่ายังไงก็เเล้วเเต่ เราก็รู้สึกเต็มใจที่จะรักเค้าคนนี้ เเละคิดว่าตลอดไป เเม้อนาคตมันยังมาไม่ถึง หลายๆอย่างอาจเปลี่ยนเเปลงไป ซึ่งเราไม่มีทางที่จะรู้ได้เลย เเต่อย่างน้อยก็ขอเเค่สัญญา ถึงจะเป็นเเค่สัญญา คำสั้นๆที่ออกจากปากของคนคนนึงตรงนี้ แต่มันมาจากใจ ที่มุ่งมั่นจะให้สัญญานี้เป็นจริงอย่างเเน่นอน
ที่เล่ามาทั้งหมด เราเองก็ยังไม่รู้อยู่ดี ว่าทำไมต้องเป็น ต้าตง ด้วยที่เราจะรัก เเละคอยชื่นชม สนับสนุนเค้า
จะบอกว่าต้าตงเพอร์เฟ็คมาก มันก็ไม่ใช่...หล่อ หรอ?? เราก็เห็นคนที่หล่อกว่าต้าตง เยอะเเยะ เเต่ก็ไม่รู้สึกว่าจะสนในใครคนอื่นเลย
ไม่ รู้เลยจริงๆ จุดเริ่มต้นการชอบของเราไม่ได้ดูยิ่งใหญ่อะไรเลย ที่จะต้องทำให้มันยาวนานขนาดนี้...เเต่ที่มันเป็นไปเเบบนี้ ก็เป็นเพราะ ใจ ใจของเรานี่เองที่เหมือนสั่งให้ทำมันเเบบนี้ต่อไป ให้รัก ต้าตง ต่อไป เเละตลอดไป
ไม่ว่าวันนี้ หรือว่าวันไหน ก็จะขอให้เป็นเเบบนี้เหมือนเดิม ขอเเค่ได้ให้ ให้ต้าตงก็พอเเล้ว...ไม่จำเป็นที่จะต้องได้อะไรตอบเเทนกลับมาทั้งนั้น
ไม่รู้ว่าทำไมต้องเธอ...เเต่ขอเเค่มีเธอให้ฉันได้รัก เเละคิดถึงเเบบนี้ต่อไปตราบนานเท่าลมหายใจของฉัน เเค่นี้ก็พอใจเเล้ว
รักนี้ให้เธอคนเดียวและตลอดไป หวังตงเฉิง ^^
No comments:
Post a Comment